Serce i Drzewo
Rzecz działa się bardzo dawno temu – przyroda żyła tak, jak chciała (bez szkodników zwanych ludźmi). Serce leżało na ziemi. Jak niegdyś wypadło z dłoni Mistrza, tak pozostało przez czas, którego nikomu nie uda się zmierzyć. Czytaj więcej »
Jak to jest Zbyszku drogi (Zbyszku H., aby wątpliwości nie było)?
Prawa autorskie, hipokryzja internautów, okradanie jednych przez drugich…
Po co cała ta gadka, ten medialny szum, skoro sam nie jesteś w porządku? Misja głoszenia prawdy jedynie prawdziwej jest wielka, zwłaszcza przy użyciu FB, ale jest bardzo łatwo zaliczyć wtopę… Tak się składa, że obserwuję Twojego walla i zauważyłem coś ciekawego – bardzo często publikujesz tam zdjęcia znalezione w sieci. Te zdjęcia mają swoich autorów, których zapewne o zgodę na publikację nie pytałeś, ich imienia nie wymieniłeś. Leżało w sieci i wziąłeś? Cóż więc uczyniłeś według swoich prawd (autorskich i majątkowych)? Rozumiem, że jak znajdę w sieci płytę I Ching, to będę mógł ją sobie wziąć, tak jak Ty zdjęcia?
Więc jak to jest Zbyszku drogi?
za to, że teraz jestem już pewien, że nie mogłem zrobić więcej. Za to, że teraz wiem, że leczenie raka trzustki nie zależy od kasy, czy pozycji społecznej… Współczuję, że cholernie bolało, jak chyba niewiele innych rzeczy na świecie. Ty to czułeś, ja musiałem to widzieć.
Dziękuję.
Fajnie jest umierać parę razy dziennie. Nie dokonać żywota, ale ustawicznie zdychać. Odcięcie oddechu, znieruchomienie serca i ta nagła jasność w głowie. Wszystko jest czyste i klarowne jak zbielałe kostki w zaciśniętej pięści. Chwila absolutu nicości. Umieranie uodparnia na śmierć, jej dzikość i tragedię, i na wszytko to, co ze sobą niesie. Zostaje tylko próżnia i echo, dźwięki dzięki którym nie można spać, które każą ukrywać każdy ślad. Choćby zakopać, czy usunąć żyletką.
– Nie przeszkadza Ci to guano na szybie?
– Ignoruję je, a konkretnie mam w dupie…
– Kocham Cię…
– Dziękuję za komplement.
Czy można sobie wyobrazić większą drzazgę wbitą w mięsień pompujący li tylko krew? Pewnie można, ale nie wtedy, nie tam i nie w tym sercu. Z czasem nieobecnością obrosła materia obca, a i tak szczękościsk rodzi, i ból – o nim słów już nie ma.
… albo brzydcy, albo źli.
A Ty jaka jesteś?
Tak długo i tak wolny trzymam głowę podniesioną i nic nie jest takim jak ja. Lot hen, daleko, w piotrusiową Nibylandię niepotrzebny jak w nosie smark. Tylko mija czas. Krople smutku spadają wciąż. Z chłopięcą wiarą do przodu biegnę, lecę już. Niebieskie oczy szare stają się. Stoję i wszystko takie same jest.
Zawsze gdy życie dotyka mnie tracę apetyt. Czuję osobliwy, metaliczny smak w ustach i wiem, że nie mam ochoty na kolejny kęs. Przeglądając się w kałużach czuję jak żoładek się kurczy. Oczyszczający rzyg sprawia, że odruchowo wycieram usta. Tak właśnie pachniesz…
Kroję tort. Nie zastanawiam sie jakiego smaku. Wygląda podle. Na tyle podle, że w zasadzie się domyślam czym jest. Bezkształtny, ale nie bezbarwny – każda rzecz ma przecież jakiś kolor.
Wiem jednak jak smakuje – sam go stworzyłem. No koniec ozdobiłem. Figurka znaleziona w garażu tkwi na szczycie jak pochodnia statuy z juesej.
Samo życie, jak sądzę. I ty wiesz jak ten tort smakuje…
Nie umiem nie mysleć, ona same poruszają się w mojej głowie jak tanie dziwki po wielkim mieście. Purpurowy neon przyprawia o ból i schizofreniczny smiech toczącej się puszki jest kroplą do kielicha.
Jak dużo jeszcze musi do niego wpaść?
Dlaczego patrzysz tak na mnie?
Dlaczego żadnemu słowu nie wierzysz?
Pewnie jestem kłamcą jak każdy i swoja miarą mnie mierzysz…