Ten rok z miesiąca na miesiąc zaskakiwał bardziej – czyli podsumowanie 2013

Ten rok z miesiąca na miesiąc zaskakiwał bardziej – czyli podsumowanie 2013

Kolejny rok mija, zaskakujący i dobry. Zaskakujący dlatego, że dużo dobrych polskich zespołów i artystów pojawiło się na horyzoncie, a w dodatku wydali niesamowite albumy, w których to zasłuchuje się do dzisiaj. Kinematografia za to, jakoś nie zaskoczyła, co można zauważyć po częstotliwości pojawiania się recenzji na naszej stronie, po prostu aż nie chciało się pisać. Dobry, bo dużo się wydarzyło i w naszym serwisiątku i poza nim. Ale od początku…

Czytaj więcej »

Kiedy nie śpię – zmieniam i tworzę. Czyli zaproszenie na spektakl UZIEMIONA

Kiedy nie śpię – zmieniam i tworzę. Czyli zaproszenie na spektakl UZIEMIONA

Do czasu nadejścia kolejnej daty: 4 grudnia 2013. Mam szczęście do czwórek.

Tym razem coś, co już było wystawiane, co było w ramach Niecodziennika zrecenzjowane i co się wielu osobom podobało. Choć w przekazie jest ciężkie, a ja postanowiłam zrobić je jeszcze trudniejsze.

Zapraszam na spektakl UZIEMIONA 4 grudnia 2013 o godz. 20:00 do Małego Domu Kultury nad Dragon Pubem. Po spektaklu również pokaz DISABLED.

Pracując jakiś czas temu z Markiem Zgaińskim (reżyser i założyciel Mojego Teatru w Poznaniu) otrzymałam kilka ciekawych uwag, co do sposobu poruszania się, mówienia, ale przede wszystkim budowania dramaturgii. To jest niestety coś, czego na studiach nie uczą. Szczególnie na prawie.

Tak więc spektakl będzie jeszcze mroczniejszy. Żywszy. Bardziej „aktorski”. Ale czy aż tak? Sama nie wiem. To zależy, gdzie mnie widownia poprowadzi.

Muzykę tu trzeba będzie wydłużyć, tu skrócić. Tam coś pokombinować. Nie będzie czarnej płachty, będzie więcej piór, ale nie z oskubanych kurczaków. To innym razem. I nowa choreografia. Czyli zmiany, zmiany, zmiany. Tak jak nie potrafię usiedzieć zbyt długo w jednym miejscu, tak samo nie mogę pozwolić na wystawienie czegoś, co można zmienić na lepsze. Chociaż może nawet nie na „lepsze”, ale na inne. To tylko od publiczności zależy, jak to nazwie.

Zapraszam więc na godzinę 20:00. Ciekawa jestem Waszych reakcji, odbioru i nazwania spektaklu jednym słowem. Albo wieloma. Co kto lubi!

Scenariusz i reżyseria: Paulina Grochowska

Muzyka: Jonáš Špaček /wHAT’S yOUR fAVORITE nUMBER?”

Reżyseria świateł / Pomoc techniczna: Andrea Brendel

DSC_5572a

Występują: Paulina Grochowska

Gościnnie: Andrea Brendel

Głos: Rafi Ben Gour

https://www.youtube.com/watch?v=n5sLj-80o-0

Niedzielne rozmyślania pociągowe: performance i dialog

Jadę pociągiem i rozmyślam. Nad 15 minutami, które zmieniły wczoraj mój sposób myślenia. Chociaż nie same 15 minut, ale tych wiele godzin dialogu, które toczył się tuż po.
Właśnie wracam z projektu La Macedora  w Warszawie. W ramach projektu można było zaprezentować swoją pracę w procesie – czyli jeszcze niedokończone dzieło, które nie ma określonego kształtu. Miałam pewien pomysł w głowie. Od prawie roku. I jak wiele moich pomysłów czekał na zrealizowanie. Brakowało tylko bodźca.

Bodziec znalazł się pod koniec października. Na FB dowiedziałam się o La Macedorze i wysłałam zgłoszenie. Jakie było moje zdziwienie, jak dostałam odpowiedź, że chcą zobaczyć moje „solo”, a jeszcze bardziej, gdy zobaczyłam swoje nazwisko na stronie www.taniecpolska.pl. Tej mieszanki dumy i strachu nie czułam już od dłuższego czasu. Nagle okazało się, że w tydzień muszę zrealizować pomysł, który był tylko w mojej głowie. Bez możliwości wejścia na salę…

Mój pokój zamienił się z powrotem w bunkier z wyznaczonym kwadratem na ćwiczenia. Jedyny feedback otrzymywałam od lustra, które było moim cichym towarzyszem każdego „wolnego” wieczoru. A nie mam ich za wiele.

W Warszawie ćwiczyłam ile się dało. Ale wielu rzeczy i tak nie byłam w stanie przewidzieć. Jak się zachowają rekwizyty? Jaka będzie reakcja publiczności? Jak ja się zachowam?

1294370_553530354718078_849107967_o

Do Centrum w Ruchu na warszawskim Wawerze nie przyszło wiele osób. Ale to i tak wystarczyło, żebym chodziła po ścianach i obgryzała paznokcie. Kolejne moje „dziecko” będzie przychodziło na świat! Artystyczne dziecko! Przeze mnie zaczęło się wszystko z 20 minutowym opóźnieniem, ale nie żałuję. Kurczaki przyszły!!

Głównym założeniem La Macedory jest dialog. Dlatego się ucieszyłam, jak po wszystkich pokazach mogliśmy na spokojnie usiąść i po prostu podzielić się naszymi przemyśleniami, skrawkami myśli, odczuciami. Mogliśmy zadawać pytania i odpowiadać pytaniami. I niekoniecznie uzyskać odpowiedź – chodziło o pobudzenie nas oraz my siebie samych – do dalszych poszukiwań, do zmiany i przekształceń, na które sami byśmy nie wpadli.

Rozmawiałam z performerami – specjalistami w swojej dziedzinie, ludźmi sztuki, aktorami, muzykami, tancerzami i zwykłymi ludźmi, którzy po prostu przyszli coś zobaczyć. Ostatnie zdanie usłyszałam od kumpla, który użyczył mi swojej kanapy, o 3 nad ranem.  I cały wyjazd mogę określić jednym zdaniem: Było warto!

P jak Presja

P jak Presja

Do premiery spektaklu „Myśli…” Teatru Tańca KOINSPIRACJA zostały już dwa dni i pojawiły się pierwsze oznaki stresu.

Jak zawsze podczas przygotowywania premierowych spektakli, pojawiły się problemy. Chyba powinnam się przyzwyczaić… Piszę o sobie, ale wszyscy członkowie KOINSPIRACJI nie dość, że zdają sobie z tego sprawę, to i tak zawsze przyprawia to połowę o migreny, a drugą o mdłości.

Czytaj więcej »

Uziemiona – niemoralnie zachwalająca recenzja

Uziemiona – niemoralnie zachwalająca recenzja

Dobrze jest wracać do domu i zastanawiać się nad publicznym zachwalaniem jednej z naszych redaktorek, która popełnia sztukę non stop, czerpie się od niej motywację, a dodatkowo jest się na jej własnym autorskim przedstawieniu, nie premierowym, bo premiera była dużo wcześniej.

Czytacze drodzy, oto nasza redaktorka Paulina Grochowska (Groszeq) i jej Uziemiona.

Czytaj więcej »

UZIEMIONA

UZIEMIONA

Któregoś letniego dnia jechałam pociągiem z Poznania do Kołobrzegu. Było ciemno i tylko muzyka ze słuchawek dawała mi pewien wyimaginowany obraz przez nic niewidzące okno. Jak zwykle uprawiałam to, co potrafię najbardziej – wyobrażałam sobie tańczącą przed publicznością, na scenie Gdzie? W marzeniach jak zwykle trudno powiedzieć.

Czytaj więcej »

Krótka historia Teatru Tańca KOINSPIRACJA

Krótka historia Teatru Tańca KOINSPIRACJA

koinspiracja_logo

Niedawno ktoś zapytał mnie:

– Czym jest KOINSPIRACJA?

Chciałam instynktownie odpowiedzieć, że to grupa taneczne, w której tańczę. Ale to nie jest do końca poprawna odpowiedź.

Początki KOINSPIRACJI sięgają kwietnia 2009 roku, kiedy to mój kolega Łukasz zapragnął stworzyć zajęcia z tańca współczesnego, ale trochę inne od tych proponowanych na poznańskim rynku – czyli przeludnione, komercyjne, nudne. Miał marzenie, żeby stworzyć grupę, która będzie pracowała nad jakimś projektem, a nie bezwiednie powtarzała wciąż te same choreografie do popularnych kawałków, których każdy ma przesyt w radio. Rzucił pytanie w Polskim Teatrze Tańca i od razu uzyskał odpowiedź. Odezwał się Bartek, że on chętnie coś takiego stworzy. Za prawą rękę służyła mu moja przyjaciółka – Andrea.

Czytaj więcej »

TAZM – Milczenie światła i wybrzmienie ciszy

Podczas mojego weekendowego odchamiania się postanowiłam nadrobić zaległości spektaklowe. Takim sposobem trafiłam na spektakl „Tazm – milczenie światła” Teatru Rosa w reżyserii Grzegorza Ziółkowskiego .

Do dziś nie potrafię powiedzieć na podstawie jakiej powieści, czyich wspomnień był spektakl. Imiona, nazwiska, daty jako pierwsze ulatują z mojego umysłu niczym podgrzany do temperatury wrzenia alkohol.

Ale wspomnienie oczu bohaterów pozostało…

Czytaj więcej »

Browarowo „Insight”

Zajmując się tańcem od pewnego niedawna, zastanawiałam się zawsze, czy mogę nazwać się specjalistą w tym zakresie. Nie lubię tego słowa. Szczególnie, że żadnej edukacji tanecznej nie ukończyłam (bo kursu instruktorskiego edukacją nie śmiem nazwać).

Oglądając wiele spektakli jak i samej biorą w nich udział mam jednak coś do powiedzenia.

Czytaj więcej »

Żuki i Radio Luxemburg w Scenie na Piętrze, krótko z karnawału…

Żuki i Radio Luxemburg w Scenie na Piętrze, krótko z karnawału…

Jest taki zespół, który mógłby się kojarzyć z imprezami zakładowymi dla Pań w futrach i Panów z wąsem – ot stereotypowego inżyniera Karwowskiego i jego stereotypowej rodziny… mógłby się kojarzyć, dopóki nie usłyszymy ich na żywo i nie przeżyjemy ich na scenie. I nie jest to oznaka tego, że się starzeje, ale oznaka tego, że nie raz możemy być zaskoczeni w życiu… a mowa tutaj o Żukach!

Czytaj więcej »