Krzesło czarne i twarde, oczy w sufit wpatrzone, w uszach śpiew syren zza okna – ktoś znowu umiera.
Bulgotanie usnęło, zmęczone całodzienną zabawą, nie przeszkadzajmy mu, niech ma siły na jutro.
Noga na nodze, w dłoni papieros, rozjaśnia umysł, zagłuszając dymem myśli zmącone.
Pyk pyk dym leci, pyk pyk zagłusza… pyk pyk…
Piąte chlup.
Cisza.
Poprawiaczy nastroju jest wiele, a ten jest szczególny. L.U.C – Happy End polecam jak najbardziej…
Pozytywnie.. nie wyłączaj mi tego
W tym, że jest dobrze chyba nie ma nic złego.Happy Happy end and up Happy Hands
Happy Happy end and up Happy Hands
Stinky weather, Fat shaky hands
Dopey morning Doc, Grumpy gnomes
Little wonder then, little wonder
You little wonder, little wonder youBig screen dolls, tits and explosions
Sleepytime, Bashful but nude
Little wonder then, little wonder
You little wonder, little wonder youI getting that
David Bowie – Little Wonder
Pogoda chyba nigdy nie była tak wkurzająca, wręcz nie pamiętam takiego okresu kiedy frustracja nie tylko próbowała wchodzić drzwiami od szafy lub telefonem, lecz także oknem, lodówką, ludźmi w domach i na ulicach, psami w bramach, wypowiedziami w telewizji…
Czytaj więcej »
Liść za liściem, wolność za więzieniem i wiara za pokutą, wszystko szare co białym być powinno.
Przyszedł, usiadł, nie rozebrał się, spojrzał i pokiwał głową, spojrzał i pokiwał palcem. Patrzał na stolik, na szklankę, patrzał na trzęsące się dłonie. Pokiwał palcem.
Czwarte chlup.
Krzesło puste, ręce jakby spokojniejsze, wiara jakby pełniejsza…
Zamknięte okno nigdy nie wróżyło nic dobrego. Majestatycznie podniesiona brew oznaczała zadumanie, zadumanie nad małym owadem próbującym wydostać się na zewnątrz, odbijającym się od szyby, nadający jakby sygnał morsem „chcę żyć, ja chcę żyć”, a może po prostu „dlaczego, kurwa, tak gęste to powietrze”? Zadumanie nad trywialnością, nad rzeczami małymi, sprawiając iż osiągały one niewyobrażalną wielkość.
Pauza.
Pada deszcz.
Trzecie „chlup”.
Grymas, brew majestatycznie opada, wszystko spowrotem robi się takie zwyczajne, krople opadają ciężko na szybę, wydając nieciekawy odgłos, owad poleciał gdzieś w głąb pokoju, fototapeta świata zwinęła się ukazując odrapane ściany… tylko jakoś tak, zamknięte okno dalej nie wróży nic dobrego…
Czasowo nie zdążam. Chcenie niechcenia, lecz czasowo nie zdążam, bulgotanie. Ból, ból, ból, ból, ból…
Papierowa podłoga z pełnymi zdaniami, które trzeba zapamiętać, szczere uśmiechy, które trzeba ćwiczyć i wygięty lekko czas, którego zabrakło wieczorem.
Na podłogę zapałka, czas jest, na drugie „chlup”, aby uśmiech był jeszcze szczerszy…
Chcenie niechcenia i bulgotanie. Ból, ból, ból….
Siedzimy w knajpie, dym gryzie w oczy, butelki do połowy puste… siedzimy i marudzimy coś o gwiazdach i porankach, o życiu i śmierci, zaufaniu i domysłach… Papieros w ustach, butelki do połowy zapełnione… siedzimy i odwracamy wzrok przy każdym spojrzeniu na siebie… brak szacunku? Czyżby? Tylko z której strony?
Na miejscu gdzie stał kiedyś stary fortepian, stoi dziewczynka i gra na skrzypcach, kurz unosi się ponad stopami. Ciekawe czy tej nocy ktos znowu rzuci w nią butelka i krzyknie coś o dziwkach?
Dziewczynka gra, wskazówki się wyginają, następuje pierwsze „chlup”, po kolejnym. Nikt nic nie mówi, nikt już nie patrzy. Tylko z rogu dobiegają echa maruderów szepcących coś od niechcenia o gwiazdach i porankach…
Krytycyzm.