Umarł świat,
Umarli bogowie,
Umarły ideały,
Umarły także wspomnienia.

Puste ulice zachęcają bardziej niż kiedyś,
niż tętniące hałasem, agresją, tzw. życiem.
Umarli bogowie, nie ma telewizji,
pani gazety już nie sprzedaje,
wspomnienie o niej błąka się między blokami,
martwymi od zawsze!

Dom stoi pusty,
puste marzenia,
gdyż ostatnie spełnione:
umieramy oboje obok,
dobrze, że razem,
dobrze, że Ty,
dobrze, że My,
razem.

Zapadł już zmrok
Dzieci schowały się do kąta
Pod schody,
piwnice,
zaborcze fotele.

Zapadł, upadł, przewrócił się,
nie myśli wstawać,
wszystko obmyślone doszczętnie,
by ciało obce, miękkie i świeże,
przywołać szeptem. By móc dotknąć,
poczuć, udławić.

Zapadł jednak zmrok
I zamknął tenże powieki,
zatęsknił, zasnął,
On już wie, co było i jest,
a nigdy nie będzie.

Pewnego dnia
Obudził mnie

Bóg

Nie obdarzył mnie głosem

Niczego nie ma
Niczego nie było

Był hejnał
Były krzyki
Pan śpiewał pod sklepem nocnym
Pani w swym zwyczaju zbierała puszki

Było niebo
Była cisza w tym oto
Niczego nie było

Pewien dzień
Pewna pobudka

Bóg

Głos pisany szeptem

Ona i On
w jednym przedziale,
obok siebie,
można sobie wyobrazić,
że się kochają.

Razem przyszli,
zapewne wyjdą też razem.

On zaczytany
w literaturę fantastyczną,
przeobraża swój wizerunek
w robota.
Ona zamyka swój
świat w słuchawkach
i mądrej książce
(gdyż o książkach nie wypada
pisać, że są głupie),
patrząc się na niego
z nadzieją, że się obudzi,
z ciepłem niespotykanym
za często w PKP.

On, jawnie życzy jej
śmierci w męczarniach!

Tak podróżują
Ona i On,
w swoich światach
rozumianych tylko
dla nich samych.

Tak PKP może się pochwalić,
oryginalnością swoich klientów
i niebywałą różnorodnością zdarzeń.
Gdzie nadzieja i śmierć przeplata się
między wulgarnymi mniejszościami,
pijanymi działaczami legalizacji
i delegalizacji sami nie wiedząc czego.

żółte kartki zapomnienia
ktoś spalił na stosie,
trywialnie patrząc,
z trywialnym politowaniem;
żadnej łzy, lamentu
żadnego słowa,
po prostu spalił,
ku przypomnieniu;

usiadł na ławce,
wyciągnął zapałki,
odegrał dobrze znaną
melodię
„czas się pożegnać,
aby przywitać”
rzekł i umarł…

żółte kartki płonęły,
przypominając
wszystkie najlepsze
z życia historie,
o których zapomnieć
chciał ów
bohater, martwy

on umarł,
lecz pieśń
ta ciągle żywa
i żwawa,
będąca upadkiem
jego roztropnym;
co było nie wróci,
choćbyś się starał,
zniszczysz,
niż miłość znów
się obudzi…

oddalił się rechot,
już nikt się nie śmieje,
raptem lat osiem,
przybyły nałogi
i inne rechoty,
z dziwnym zamiłowaniem
głupoty;

oddalił się rechot,
już nikt nie rechocze,
choć jeszcze słyszę to echo,
oddalił się,
lecz nie zapomnę,
nigdy…