Piękno, harmonia, poszukiwanie nowego, lepszego brzmienia.
Wsłuchuję się w ten projekt od przeszło dwóch lat, kiedy to w moje ręce trafiła pierwsza płyta tego solowego projektu – Cargo.
Bogactwo dźwięków i łączenie żywych instrumentów z nienachalną, często melancholijną elektroniką to pierwsze skojarzenia nasuwające mi się na myśl.
Za wszystkim stoi jeden człowiek. Igor Szulc.
Wielka Brytania atakuje i to z chirurgiczną precyzją. Massive Attack, a jak Massive to i Tricky, The Streets, Atticus Ross, Burial, można tak wymieniać bez końca, tylko nie należy zapomnieć dołożyć do tej wspaniałej puli jednego zespołu, a mianowicie King Midas Sound.
Całkiem niedawno Antyweb przedstawił świetną infografikę i poruszył temat podglądania użytkowników przez ich własne kamerki internetowe. Aby pobudzić wyobraźnię i odpowiedzieć na pytanie:
a kogo interesuje nagrywanie tego, co robię przy komputerze?
Pragniemy zaprezentować wam krótki film, nominowany w tym roku do nagród Vimeo, pod tytułem Webcam (en). Przy okazji zachęcamy do przejrzenia reszty nominowanych produkcji, gdyż są to wysokiej klasy smaczki.
Od kilku ładnych lat kino nauczyło nas, że zakończenia nie muszą być zawsze dobre, słodkie i cudowne. Nie rozpieszcza nas miłością, a jego głównym celem jest wymusić na nas skrajne emocje. Sam pamiętam ten moment, kiedy końcówka filmu Piła wkurzyła mnie niemiłosiernie, tak że chodziłem wkurzony przez następne trzy dni. Każdy nowy horror, thriller, dramat, a nawet komedia nie kończyły się już wspaniałym happyendem, co spowodowało na pewno, że do takich emocji jakie były na początku nigdy już nie wrócę… bo już nie będę zaskoczony.
Są jednak filmy, które od początku dają znać o wielkim finale, takie które już nie zaskoczą złym zakończeniem, a jedynie tym, który bohater zginie i kiedy. Filmy te ścigają się ze sobą w rozkochiwaniu widzów w swoich bohaterach, aby później ich uśmiercić w sposób różny i czasami głupi. Nie zawsze im to jednak wychodzi, kiedy wiemy i zakładamy, że i tak wszyscy kiedyś jakoś umrą i to na pewno nie ze starości. A filmy te, to wizja apokalipsy z chodzącymi, czołgającymi się i biegającymi szaleńczo, wiecznie głodnymi i pomrukującymi zombie.
Niecodziennik Niekulturalny i stowarzyszenie Filmdependent zapraszają serdecznie do udziału w Mazurskim Festiwalu Filmowym. W marcu pisaliśmy o wydarzeniu po raz pierwszy. Jeżeli jeszcze nie zarezerwowaliście sobie terminu 10-12 sierpnia 2012, to zróbcie to już teraz, bo cóż więcej można chcieć oprócz gorącego sierpnia, wspaniałych jezior i dobrego kina na raz?
Niecodziennik Niekulturalny, Bego Booking i KontenerART serdecznie zapraszają na nadchodzące koncerty czerwcowe:
Scena na Piętrze w Poznaniu zaprasza na sztukę teatralną:
Kibice
która odbędzie się 28 maja 2012r. o godzinie 19:00.
Na scenie zobaczymy wspaniałych: Agnieszkę Sitek, Tomasza Mędrzaka i Cezarego Morawskiego.
Ile można wyciągnąć z filmu obżerając się naczosami z sosem serowym w kinie?
Okazuje się, że niewiele. Siedzimy w fotelu, chrupiemy i spodziewamy się nie wiadomo czego od filmu za który, aby być jednym z pierwszych zapłaciliśmy niebotyczną cenę i wytrzymujemy zepsutą klimatyzację, pocącego się nadmiernie człowieka w fotelu obok, bekającego bachorka w fotelu nad nami i wzdychającą, przewrażliwioną niewiastę przed nami, która wierci się, gdyż chipsy z poprzedniego seansu wbijają się w jej szlachetność, która w tym przypadku szlachetnością za bardzo nie jest. Normalnie 5d i nie wiadomo za co się chwycić.
Idąc ze skrajności w skrajność i o dziwadła nie opisując (na szczęście) jeszcze tejże hitowej produkcji na łamach NN, stwierdziłem, że wyciągać można z filmu inaczej, lepiej, mocniej, za pomocą trunków wytrawnych (rozjaśniają umysł, poszerzają horyzonty, dodają animuszu i pieprzonej potrzeby zastanawiania się nad wszystkim). A o tejże produkcji wspomnieć warto, aby przestrzec po cichu lub nieprzyzwoicie zachęcić do przeżycia ciężkich chwil z … Salą Samobójców.
W Maju na scenie klubu muzycznego Fabrika zagrają:
Nie jestem specjalistką od pisania o muzyce – niestety.
Muzykę kocham słuchać i ciężko mi ją ubierać w słowa.
Usłyszałam te słowa w antrakcie najnowszego spektaklu Mai Kleczewskiej, wystawianego na deskach warszawskiego Teatru Narodowego. Uderzyło mnie również to, że w tamtym momencie zgadzałam się z nimi w stu procentach.
Zacznę jednak od początku: w rodzinnym domu teatr był zawsze, mniej lub bardziej obecny, podobnie jak film i szeroko pojęta kultura. I chyba nie skłamię, że jedyny podział stosowany wobec tych, jakże ważnych, działów życia cywilizowanego człowieka, opierał się na naszych prywatnych gustach. Nie istniał, a przynajmniej nie w mojej dziecięcej świadomości, ani mainstream ani to, co z jakiegoś powodu znajduje się poza nim. Czytałam więc (niemal równolegle), sagę Małgorzaty Musierowicz i Z szynką raz! Bukowskiego. Wciągał mnie Inny świat Herlinga-Grudzińskiego i rzeczywistość stworzona przez Sapkowskiego. Podobnie sprawa miała się z filmami i teatrem – chłonęłam, uczyłam się, próbowałam rozumieć. Aż do teraz.
Witamy nową osobę w naszym niekulturalnym zagajniku.
Jest nią Bonnie z Filmdependent, tak, osoba współtworząca festiwal filmowy w Rynie, który zaczynamy w pełni promować w naszym serwisie. Bonnie pisać będzie o kulturze, a przede wszystkim filmie i teatrze. Z pewnością da się ponieść także w innych tematach, a ostrzegam pisze świetnie i jest dobrze obeznana.
Witamy, a was zachęcamy do czytania, już za chwilę pojawi się pierwszy wpis.
Po majówce wracamy z naszymi cyklicznymi tekstami, recenzjami i marudzeniami na dłuższą metę…